Getuigenis van Anthoni

 

Ik heet Anthoni en ik ben 16 jaar.

Ik kom uit Chikopelo, een dorp in het centrum van Tanzania.

Mijn vader was twee keer weduwnaar voordat hij mijn moeder ontmoette. Hij is 83 en mijn moeder is 45.

Ik ben de 4e van 7 kinderen die mijn ouders samen hadden.

Twee van mijn oudere zussen zijn getrouwd en de 3e is helaas overleden.

Mijn jongere broer, Emanueli, is van huis weggelopen omdat we erg arm waren en niets hadden. Ik weet niet wat er met hem gebeurd is…

Thuis woonde ik met mijn vader en mijn twee jongere broers omdat mijn moeder ons in september 2022 in de steek liet.

Mijn eerste schooljaren

 

Toen ik in de eerste klas van de lagere school zat, werd ik ziek maar ik ging niet naar het ziekenhuis; mijn ouders hielden me gewoon thuis. Toen ik eindelijk hersteld was, moest ik het jaar daarop weer helemaal opnieuw beginnen omdat ik te veel dagen afwezig was geweest en nog steeds niet kon lezen.

Ik moest ook mijn tweede jaar overdoen omdat ik vaak uit de klas werd gezet omdat ik geen uniform, schoenen of schoolgerief had.

Gelukkig was een vriend van me klaar met zijn studies en gaf me zijn uniform en schoenen, zodat ik weer aan mijn tweede leerjaar kon beginnen. Ik hield ze tot het einde van het zevende jaar, net als mijn schriften, die mijn vader voor me kon kopen door houtskool te verkopen.

Ik had zoveel honger

 

Onze school was twee uur lopen van huis. Dus stond ik om 5 uur ’s ochtends op en kwam ik om 7.15 uur op school aan.

Ik had overdag vaak honger omdat we op school niets te eten kregen. Alleen kinderen van wie de ouders maïs aan de school leverden, kregen pap; de anderen moesten het doen met drinkwater.

Thuis aten we soms twee dagen niet… omdat mijn vader genoeg houtskool moest verkopen om eten voor ons te kunnen kopen.

Ik ben mijn vader dankbaar omdat hij, ondanks zijn leeftijd, heel hard blijft werken. Dankzij zijn inspanningen kon hij de helft van het buskaartje betalen om mij naar het Jongensdorp van de Zusters van Maria te brengen. De andere helft van het buskaartje werd betaald door de ouders van een van mijn klasgenoten, die medelijden met me hadden.

Een nieuwe start

 

Vandaag woon ik in het nieuwe Werelddorp van de Zusters van Maria en ik ben heel gelukkig. Toen ik aankwam, werd ik hartelijk verwelkomd door de Zusters. Maar ik dacht ook aan mijn vader omdat hij nu alleen was met mijn twee broertjes. Ik maakte me zorgen over wie er overdag water voor hem ging halen uit de put.

Toen ik op de bus stapte, moest ik van mijn vader beloven dat ik hard zou studeren. Ik ga die belofte houden omdat ik hem wil helpen zichzelf en mijn broers te onderhouden.

Als ik klaar ben met mijn studies, wil ik graag leraar worden en de armste mensen helpen om onderwijs te krijgen.

Anthoni